Përshkrimi
Në librin “Eleganca e lotëve” Iris Halili – pedagoge, e njohur edhe për artikujt dhe studimet letrare-psikologjike apo të lidershipit – kujton, por nuk është thjesht një monografi apo autobiografi. Ai në formën më sqimatare është edhe një analizë e kohës totalitariste, kur autorja kaloi fëmijërinë dhe rininë e hershme. Ajo, me po atë ngrohtësi vazhdon kujtimet nga Requirem për gjyshen time të mirë, artikull që e shkroi në vitin 2017, por tashmë vendos edhe shqetësimet e kohës dhe të rritjes, bën analiza apo psikanaliza sociale, që arrin t’i ndërlidhë edhe artistikisht, duke na dhënë zërin e saj prej fëmije, përzier me zërin e gjyshes e të familjarëve apo tashmë me zërin e gruas dhe të epokës që do të vinte duke na çuar atje në kohë reale.
*Traumën Kai Erikson e kuptonte si plagë jo vetëm të individit, por të shoqërisë së tërë, një plagë që kërkon të shërohet në trupin dhe shpirtin kolektiv. Jeta dhe kujtesa duhet të vazhdojnë, se brezat duhet të lidhen, pavarësisht diktaturave dhe postdiktaturës… Një përkujdes i tillë duket se është edhe libri i Irisit, me çështje të mëparshme, me retrospektiva, me të tashmen dhe perspektivën, me krahasime kohësh apo edhe me ndërprerje mes tyre. Ndërkaq, ky libër është edhe himn i qëndresës së gruas, me ëndrrën, edukatën dhe mallkimin në buzët e realitetit, me delikatesën e saj dhe bukurinë femërore, siç e thamë, deri edhe me veshjen dhe modën, me ato ndjesi që mbeten përjetësisht të brishta si vetë femra. Patjetër, edhe me lotët.
Pjesë nga parathënia e Visar Zhitit
