Përshkrimi
Leximi i një romani pa një vijë të njëtrajtshme rrëfimi është i lodhshëm, sepse këndonjësi përtestar kërkon që ta ketë një fillim të qartë, një mes të ngjeshur dhe një fund të sqarueshëm. Por, autori real i këtij tregimi të gjatë refuzon kategorikisht që të shkruaj për këtë lexues që ka kërkesa që çdo gjë në një krijim artistik të jetë e ndërlidhur, çdo gjë të jetë e sqarueshme, hallkat e rrëfimit të jenë të ndërlidhura zinxhirshëm mes vete, dhe romani të ndërtohet dhe të funksionojë si një mekanizëm i patëmetë. Autori i njëmendtë i këtij tregimi të gjatë i ka dhënë vetes urdhër të prerë të që të flasë e të shkruaj për ngjarje, ndodhi, si për një ëndërr të parë apo të treguar nga dikush. E ka urdhëruar vetën të shkruaj e të flasë sikur është duke e zbërthyer një të fshehtë, të flasë e të shkruaj sikur është duke udhëtuar në një qiell të mbuluar tërësisht nga retë, ku nuk shihet qartë as dielli lart e as toka poshtë. E ka bërë me kast që këndonjësi përtestar të mos ndihet komod, por t’i shpërndajë retë që ia mbulojnë pamjet dhe të përpiqet ta shoh diellin lart apo tokën poshtë reve. Lexuesi duhet të përpiqet në dy rrafshe, ose të shkojë lart për ta parë diellin ose të ulet poshtë për ta parë tokën e mbuluar, përndryshe do të mbetet i ngujuar mes reve.
