Përshkrimi
Në romanin “Im atë donte Adolfin”, dhjetë vjetët e para pas Luës së Dytë, pas kthesës së madhe historike shqiptare, kohë e fokusuar në rrëmin romanor të Mehmet Krajës, artikulohen përmes një dioptrie të veçantë, ndryshe nga rrëmi letrar i kësaj epoke në prozën tonë. Qëndrimi autorial ndaj historisë vjen si dehistorizim, përkatësisht si deepizim e si përmbysje e rendit, konvencës së etabluar, kryesisht përmes fatit ekzistencial të individit.
